Μεγάλωσα, μα ο φανταστικός φίλος που είχα όταν ήμουν μικρός παρέμεινε παιδί. Ενώ προχωρούσαμε για χρόνια πλάι πλάι, μια μέρα ξέκοψε και μπήκε σε μια σπηλιά γεμάτη τεράστιους ιστούς αράχνης. Κόλησε εκεί. Σταμάτησε και η ηλικία του.
Δεν με θλίβει αυτό. Άλλωστε και γω θα εισέλθω κάποτε σε σκοτεινή σπηλιά και θα παύσει εκεί η ηλικία μου.
Άραγε ο άγνωστος που με επέλεξε ως φανταστικό φίλο, θα νιώσει κάποια συναισθηματική διακύμανση για αυτήν την παύση; Εγώ για να το γράφω, μάλλον κάτι ένιωσα.
Ο "εαυτός" απαρτίζεται από μια στρατιά τυφλά μυρμήγκια, κάθε ένα από τα οποία, ενώ δεν βλέπει τα άλλα, διαισθάνεται την παρουσία και την ευεργετική τους επίδραση.
Δεν με θλίβει αυτό. Άλλωστε και γω θα εισέλθω κάποτε σε σκοτεινή σπηλιά και θα παύσει εκεί η ηλικία μου.
Άραγε ο άγνωστος που με επέλεξε ως φανταστικό φίλο, θα νιώσει κάποια συναισθηματική διακύμανση για αυτήν την παύση; Εγώ για να το γράφω, μάλλον κάτι ένιωσα.
Ο "εαυτός" απαρτίζεται από μια στρατιά τυφλά μυρμήγκια, κάθε ένα από τα οποία, ενώ δεν βλέπει τα άλλα, διαισθάνεται την παρουσία και την ευεργετική τους επίδραση.
