“Σβήνουν την μνήμη!” φώναξε ένα παιδί. Και πράγματι, ουρές με δεκάδες ανθρώπους που περίμεναν καρτερικά για να γίνουν αμνήμονες, συνωστίζονταν έξω από το υπουργείο Υγείας και Πρόνοιας.
Οι περισσότεροι, όπως μπορεί να φανταστεί κανείς, ήταν πρώην ερωτευμένοι που επιθυμούσαν απλώς να πάψουν να υποφέρουν. Λιγότεροι ήταν αυτοί που είχαν χάσει κάποιον δικό τους και ακόμα λιγότεροι όσοι είχαν εγκληματίσει.
Τους κοιτούσα με ηρεμία, με ένα ανεπαίσθητο μειδίαμα που έκανε τα χείλη μου να συσπώνται. Είχα προβεί σε επέμβαση εδώ και μήνες. Από τότε διάγω σε κατάσταση ήπιας ευτυχίας και συγκρατημένου ενθουσιασμού. Θα με ρωτήσετε γιατί το έκανα; Ε, λοιπόν δεν γνωρίζω. Δε θυμάμαι, για την ακρίβεια! Αν και έχω βάσιμες υποψίες ότι επρόκειτο για μια συνηθισμένη υπόθεση ερωτικής απογοήτευσης...
Τώρα είμαι μια χαρά. Το μόνο μειονέκτημα της μεθόδου είναι ότι παραλύει και κάθε καλλιτεχνική λειτουργία μας. Αυτό είναι και το επίκεντρο της σφοδρής κριτικής που ασκούν κάποιοι συμπολίτες στη μέθοδο. Αν είσαι για παράδειγμα ποιητής, μετά την διαδικασία παύεις να αναμετριέσαι με τον στίχο. Μικρό το κακό, αν συνυπολογίσουμε τα τεράστια οφέλη στην ψυχική υγεία.
