Με συγκατάβαση και με περιφρόνηση αντιμετωπίζω τους συναδέλφους μου, ερασιτέχνες ραβδοσκόπους. Τους συναντώ σε παραλίες, αλλά και σε λαγκάδια και ερημιές , να περπατούν ασταμάτητα κρατώντας απαλά στα χέρια τους την ράβδο και να ψάχνουν για νερό, για χρυσό ή για άλλα πολύτιμα υλικά. Γελάω με την αγωνία τους. Με το βλέμμα που καίει. Με τα χέρια που τρέμουν.
Δεν γνωρίζουν οι καημένοι ότι η προσπάθειά τους είναι μάταιη. Η ράβδος δεν μπορεί να εντοπίσει στο υπέδαφος ούτε νερό, ούτε χρυσό, ούτε ασήμι. Αντιθέτως τρέμει, δονείται και αναταράσσεται όταν περνάει πάνω από μέρος όπου βρίσκονται θαμμένοι σκελετοί ζώων, κυρίως αλόγων.
Και τότε ποιο το νόημα; Θα αναρωτηθείτε. Μα και οι σκελετοί των αλόγων είναι κάτι άλλο από αυτό που νομίζουμε. Είναι τα θαμμένα μας ένστικτα. Αυτά που απωθήσαμε στα βάθη του εαυτού μας.
