Όλα αυτά που μπορούσαν να γίνουν και δεν έγιναν, όλα τα ενδεχόμενα που δεν πραγματοποιήθηκαν, όλα τα σταυροδρόμια που δεν προτιμήθηκαν, ήρθαν στον ύπνο μου εχθές και μου χαμογελούσαν. Συνήθως οι άνθρωποι τα βλέπουν αυτά μόνο την στιγμή του θανάτου τους. Εγώ είμαι τυχερός: ζω μαζί τους.

Άδειες καρέκλες

Οι άδειες καρέκλες στις αίθουσες αναμονής των σιδηροδρομικών σταθμών μας φέρνουν στο νου το εφήμερο των ανθρώπινων πραγμάτων, την παροδικότητα των σχέσεων, το φευγαλέο του ζην. Παραδόξως αντί να μας θλίβει μια τέτοια σκέψη, μας κάνει να νιώθουμε βαθιά και ζεστή εμπιστοσύνη προς τις αδιάκοπες ροές του σύμπαντος. Πίσω από την αέναη κινητικότητα αυτών των ροών υποψιαζόμαστε την σπειροειδή τους διάταξη, ή ακόμα πιο τολμηρά την απόλυτη κυκλικότητα των τροχιών τους.

Σιωπή σαν καλή σκιά

Η σιωπή που άφησε εκείνο το ποίημα που δεν διαβάστηκε, εκείνο το σ' αγαπώ που δεν ειπώθηκε, εκείνη η σκέψη που δεν εκφράστηκε, είναι σαν την σκιά ενός μεγάλου δέντρου, κάτω από την οποία βρήκε ανάπαυλα κάποιος κουρασμένος ταξιδιώτης.

Αποκάλυψη

Όλες οι Πύλες άνοιξαν. Και χύθηκε στην πραγματικότητα αέρας. Πολλοί μελετητές έχουν μιλήσει για αυτό το φαινόμενο. Αλλά αντιμετωπίστηκαν ως γραφικοί από την επιστημονική κοινότητα και σταδιακά περιθωριοποιήθηκαν.
 Το φαινόμενο των ανέμων δεν οφείλεται σε βαρομετρικές αυξομειώσεις. Αόρατες διαστασιακές πύλες ανοίγουν ακανόνιστα σε όλα τα γεωγραφικά μήκη και πλάτη του κόσμου και από τα στόμια τους εφορμούν οι άνεμοι.
 Στο τελευταίο πανευρωπαϊκό συνέδριο "μετερεολογίας, νεφών και ανέμων", μην αντέχοντας άλλο αυτή την σκευωρία εις βάρος της αλήθειας, αφιέρωσα το περιεχόμενο της διάλεξης μου στην ανάλυση αυτού του ισχυρισμού. Φυσικά το ακροατήριο με έλουσε με χλεύη.

 Δεν με ενοχλούν τα γέλια και οι λοιδωρίες των συναδέλφων. Φοβάμαι μήπως μια μέρα, αντί για αέρας εκχυθεί στον κόσμο μας, από τις αμέτρητες διάσπαρτες πύλες, χώμα, φωτιά ή νερό. Κάποιοι προφήτες που δεν γνώριζαν τον ορθολογικό τρόπο σκέψης, ονόμασαν αυτό το ενδεχόμενο "Αποκάλυψη".

Χιονάνθρωπος

...Όταν έλειωσαν τα χιόνια αποδείχτηκε ότι ο χιονάνθρωπος με την καροτένια μύτη του, το αστείο καπέλο και τα κουμπιά για μάτια, ήταν ένα άγαλμα. Είχε καλυφτεί τόσο στοργικά από το χιόνι που έμοιαζε για λίγο με χιονάνθρωπο. Κάποια παιδιά που πέρασαν τυχαία του πρόσθεσαν μάτια, μύτη, στόμα.
Όταν μετά από χιλιετίες θα λιώσουν οι πέτρες, ίσως αποδειχτεί ότι και το άγαλμα είναι κάτι άλλο από αυτό που νομίζουμε. Καλυμμένο στοργικά από ύλη πήρε μια τυχαία μορφή που δεν ανταποκρίνεται ωστόσο στην βαθιά, λανθάνουσα ουσία του.