Ίχνη

Ακολούθησα τα ίχνη του δασκάλου μου. Περπάτησα σε δασώδεις εκτάσεις και σε έρημα τοπία. Μέχρι που χάθηκε κάθε ίχνος. Ξέχασα ποιος είναι ο δάσκαλος μου, τι με δίδασκε, για ποιον λόγο υπέβαλα τον εαυτό μου σε αυτήν την μαθητεία.
Ξέρω, όμως, ότι και ο δάσκαλος μου κάποτε, γύρω στα τριάντα του είχε χαθεί. Nel mezzo del cammin di nostra vita που λένε...

Ιππότες της ελεεινής μορφής

Ο Δον Κιχώτης πέθανε και σχεδόν κανείς δεν τον θρήνησε. Ο τάφος του χορτάριασε και μέσα στα χρόνια εξαφανίστηκε.
Στην εποχή μας, οι λίγοι οπαδοί του συνεχίζουν το έργο της διάδοσης του Λόγου του. Βρίσκονται διάσπαρτοι σε όλες τις κλίμακες της κοινωνικής πυραμίδας (αν και,  για να είμαστε πιο σαφείς, συναντώνται περισσότερο στις κατώτερες διαστρωματώσεις) και μπορείς να τους εντοπίσεις σε όλα τα σημεία του πλανήτη.
 Κάποτε συνάντησα έναν από αυτούς, μακριά πολύ από την πατρίδα μου. Αναγνώρισε στον χαρακτήρα μου στοιχεία προπέτειας, αυθεντικότητας και αγαθών προθέσεων - και μου πρότεινε απερίσκεπτα, να γίνω ιπποκόμος του.
Τι ήθελα και είπα ναι; Μπηκαμε μαζί σε έναν φαύλο κύκλο αέναων αναζητήσεων. Η εποχή μας άλλωστε, με την πληθώρα των ψευδαισθήσεων, των προκαταλήψεων και των παλινδρομούντων δογμάτων,  ευνοεί την παρανόηση.
Έτσι, ενώ πιστεύαμε ότι επιδιδόμαστε σε ανδραγαθήματα και εξαλείφουμε το κακό της ανθρωπότητας, καταλήγαμε να εξαντλούμαστε σε αόριστες κυκλοτερείς κινήσεις, χτυπήματα στον αέρα, μετέωρα βήματα και άναρθρες κραυγές.
Το μόνο θετικό από αυτή την ιστορία είναι ότι, κατα την διάρκεια του εκάστοτε παραληρήματος, μαζεύονταν γύρω μας παιδιά και κοιτούσαν με προσήλωση, σα να έβλεπαν μια ωραία θεατρική παράσταση.

Αγάπη

Όταν αγαπάμε, μαθαίνουμε μια ξένη γλώσσα..

Λαβύρινθος

Έμαθα πως ο γέρος που ζούσε δίπλα στην θάλασσα είχε μπει κάποτε στον Λαβύρινθο και κατάφερε να εξέλθει σώος. Πήγα λοιπόν να τον ρωτήσω πως, γιατί σε λίγο θα έμπαινα και γω.
Τον βρήκα στο γραφείο του να μελετά την δομή των κοχυλιών και να κρατάει σημειώσεις. Αναρωτήθηκα με ποιον τρόπο να διατυπώσω την ερώτηση που είχα να του κάνω. Όλοι οι τρόποι μου φάνηκαν γελοίοι. Υπέθεσα ότι θα υποβιβάσει τον παράγοντα τύχη - που όπως ξέρουμε όλοι, είναι καταλυτικός στην προσπάθεια εξόδου από τον Λαβύρινθο - για να εξάρει την δική του επενέργεια.
 Προς έκπληξιν μου ο γέρος έβγαλε από  την τσέπη του μια σβούρα και άρχισε να την στριφογυρίζει μπροστά μου. Προσπάθησα ξανά να διαβάσω την σκέψη του. Θα άνοιγε σίγουρα την κουβέντα με δικές του θεωρίες για την στροφορμή ή για τον νόμο των πιθανοτήτων.  Εντούτοις διαψεύσθηκα πάλι. Η επόμενη πράξη του ήταν εξίσου αινιγματική: άρχισε να γελάει σαρκαστικά.

Έφυγα συλλογιζόμενος αυτά που μου έδωσε ο γέρος.

Με τρία εφόδια θα έμπαινα λοιπόν στον Λαβύρινθο: μελέτες πάνω στα κελύφη των κοχυλιών, παιχνίδι με μια σβούρα και  ασκήσεις γέλιου. Οι πιθανότητες επιβίωσης μου δεν μου φάνηκαν και πολύ μεγάλες...

Κούνια

Ο άνεμος μας γαργαλούσε τα πόδια καθώς αιωρούμασταν. Παιδιά πάνω σε κούνιες ή γέροι κρεμασμένοι σε αγχόνη.

Ήττα

Εκείνος ο ξιφομάχος επιζητούσε πάντοτε την ήττα. Γιατί ο Δάσκαλος του του είχε διδάξει τα βαθιά οφέλη ενός τέτοιου προσανατολισμού. Ωστόσο μέχρι τότε, μόνο οι αντίπαλοι του επωφελούντο από την μυστική φύση αυτής της διδαχής.

Ονειρεύτηκα το σπαθί μου. Το είχα παρατήσει - πάνε δυο χρόνια. Πολλές φορές βέβαια, μέσα σε αυτό το διάστημα,  αναπαρήγαγα με την φαντασία μου μάχες που έγιναν και μάχες που δεν έγιναν ποτέ, άλλες φορές σκεφτόμουν τις ατέλειωτες ώρες τις εξάσκησης και πολύ συχνά νοσταλγούσα τον δάσκαλο μου.
Θώρακα, περικνημίδες, ασπίδα τα έδωσα όλα. Τώρα πορεύομαι στην ζωή χωρίς προφύλαξη. Ασπίδα μου είναι η κίνηση και η ταχύτητα πια, μιας και χωρίς τον αμυντικό εξοπλισμό κινούμαι πολύ πιο γρήγορα.
Μόνο το κράνος μου κράτησα. Πάνω του έγραφε ένα ξένο όνομα. Άραγε ήταν το όνομα του εχθρού μου ή του προστάτη αγγέλου μου; 

Καθρέφτης

Το ήξερα ότι ο καθρέφτης σου ήταν ψεύτης. Πόσα ψέμματα μας είπε για την ηλικία μας ή για το βάθος των συναισθημάτων μας όταν κοιταζόμασταν στην επιφάνεια του. Πόσες φορές σε κάλυψε καθώς βαφόσουν μπροστά του...Αλλά δεν ήξερα ότι ο καθρέφτης σου είναι και κλέφτης. Έκλεψε πολλά πράγματα από την αληθινή ζωή και τα αιχμαλώτισε αντεστραμμένα στην εκείθεν διάστασή του. Για να γίνω πιο συγκεκριμένος: μας έκλεψε βιβλία, ρούχα, μουσικά όργανα - λίγο νοιαστήκαμε για όλα αυτά. Το πιο σημαντικό: μας έκλεψε χρόνια και τα κράτησε στις διάφανες σελίδες του, σαν υποσημειώσεις.
Πολύ συχνά ανοίγω τα συρτάρια αυτού του καθρέφτη και βγάζω από μέσα σκελετούς πράξεων. Και το άλλο που μου συνέβη χθες: την ώρα που σε φιλούσα νόμισα ότι φιλάω γυαλί...

Όλα αυτά που μπορούσαν να γίνουν και δεν έγιναν, όλα τα ενδεχόμενα που δεν πραγματοποιήθηκαν, όλα τα σταυροδρόμια που δεν προτιμήθηκαν, ήρθαν στον ύπνο μου εχθές και μου χαμογελούσαν. Συνήθως οι άνθρωποι τα βλέπουν αυτά μόνο την στιγμή του θανάτου τους. Εγώ είμαι τυχερός: ζω μαζί τους.

Άδειες καρέκλες

Οι άδειες καρέκλες στις αίθουσες αναμονής των σιδηροδρομικών σταθμών μας φέρνουν στο νου το εφήμερο των ανθρώπινων πραγμάτων, την παροδικότητα των σχέσεων, το φευγαλέο του ζην. Παραδόξως αντί να μας θλίβει μια τέτοια σκέψη, μας κάνει να νιώθουμε βαθιά και ζεστή εμπιστοσύνη προς τις αδιάκοπες ροές του σύμπαντος. Πίσω από την αέναη κινητικότητα αυτών των ροών υποψιαζόμαστε την σπειροειδή τους διάταξη, ή ακόμα πιο τολμηρά την απόλυτη κυκλικότητα των τροχιών τους.

Σιωπή σαν καλή σκιά

Η σιωπή που άφησε εκείνο το ποίημα που δεν διαβάστηκε, εκείνο το σ' αγαπώ που δεν ειπώθηκε, εκείνη η σκέψη που δεν εκφράστηκε, είναι σαν την σκιά ενός μεγάλου δέντρου, κάτω από την οποία βρήκε ανάπαυλα κάποιος κουρασμένος ταξιδιώτης.

Αποκάλυψη

Όλες οι Πύλες άνοιξαν. Και χύθηκε στην πραγματικότητα αέρας. Πολλοί μελετητές έχουν μιλήσει για αυτό το φαινόμενο. Αλλά αντιμετωπίστηκαν ως γραφικοί από την επιστημονική κοινότητα και σταδιακά περιθωριοποιήθηκαν.
 Το φαινόμενο των ανέμων δεν οφείλεται σε βαρομετρικές αυξομειώσεις. Αόρατες διαστασιακές πύλες ανοίγουν ακανόνιστα σε όλα τα γεωγραφικά μήκη και πλάτη του κόσμου και από τα στόμια τους εφορμούν οι άνεμοι.
 Στο τελευταίο πανευρωπαϊκό συνέδριο "μετερεολογίας, νεφών και ανέμων", μην αντέχοντας άλλο αυτή την σκευωρία εις βάρος της αλήθειας, αφιέρωσα το περιεχόμενο της διάλεξης μου στην ανάλυση αυτού του ισχυρισμού. Φυσικά το ακροατήριο με έλουσε με χλεύη.

 Δεν με ενοχλούν τα γέλια και οι λοιδωρίες των συναδέλφων. Φοβάμαι μήπως μια μέρα, αντί για αέρας εκχυθεί στον κόσμο μας, από τις αμέτρητες διάσπαρτες πύλες, χώμα, φωτιά ή νερό. Κάποιοι προφήτες που δεν γνώριζαν τον ορθολογικό τρόπο σκέψης, ονόμασαν αυτό το ενδεχόμενο "Αποκάλυψη".

Χιονάνθρωπος

...Όταν έλειωσαν τα χιόνια αποδείχτηκε ότι ο χιονάνθρωπος με την καροτένια μύτη του, το αστείο καπέλο και τα κουμπιά για μάτια, ήταν ένα άγαλμα. Είχε καλυφτεί τόσο στοργικά από το χιόνι που έμοιαζε για λίγο με χιονάνθρωπο. Κάποια παιδιά που πέρασαν τυχαία του πρόσθεσαν μάτια, μύτη, στόμα.
Όταν μετά από χιλιετίες θα λιώσουν οι πέτρες, ίσως αποδειχτεί ότι και το άγαλμα είναι κάτι άλλο από αυτό που νομίζουμε. Καλυμμένο στοργικά από ύλη πήρε μια τυχαία μορφή που δεν ανταποκρίνεται ωστόσο στην βαθιά, λανθάνουσα ουσία του.

Οι τρεις πόρτες που οδηγούν έξω από το σκοτεινό δωμάτιο

Η έξοδος ήταν κλειστή. Υπήρχαν όμως τρεις επιλογές- τρεις άλλες πόρτες για να φύγω από το δωμάτιο. Υπέθεσα ότι η μία πόρτα θα με έβγαζε στην παιδική μου ηλικία. Ήθελα πολύ να πάω εκεί για να διορθώσω και κάποια από τα πολλά λάθη του παρελθόντος μου.
 Η δεύτερη θα με έβγαζε στο παρόν. Αυτή βέβαια έπρεπε να αποφευχθεί γιατί όπως υπαινίχτηκα, το παρόν μου όριζε να βρίσκομαι παγιδευμένος σε ένα δωμάτιο και να έχω να επιλέξω ανάμεσα σε τρεις πόρτες για να διαφύγω. Αν διάλεγα την πόρτα του παρόντος θα έμπαινα σε έναν φαύλο κύκλο, στο δόκανο ενός ατέρμονου κυκλικού τώρα.
Η τελευταία πόρτα ήταν βέβαια του μέλλοντος. Πόσες φορές δεν είχα ονειρευτεί να την διαβώ. Να ξεπεράσω με ένα άλμα τα τωρινά μου προβλήματα και να βρεθώ μονομιάς στο λαμπερό κατώφλι του αύριο.
Είχα λοιπόν να επιλέξω ανάμεσα στην θύρα του παρελθόντος και την θύρα του μέλλοντος. Έμεινα εκεί να συλλογίζομαι, μη ξέροντας τι να κάνω. Και τότε συνειδητοποίησα ότι είχα ήδη διαβεί, χωρίς να το καταλάβω, την πόρτα του παρόντος...

Αντι - ύλη

Έδινα πάντα την ίδια συμβουλή στον γιο μου. "Αν συναντήσεις ποτέ τον αντι- εαυτό σου, δηλαδή ένα πλάσμα φτιαγμένο από αντιύλη που έχει το ακριβώς αντίθετο ηλεκτρικό φορτίο από σένα, απόφυγε να του κάνεις χειραψία. Θα εξαϋλωθειτε πάραυτα και οι δυο."
 Ο αντιεαυτός του γιου μου ήταν όμως μια γυναίκα.. Και αυτός όχι μόνο δεν της άγγιξε το χέρι αλλά την φίλησε κιόλας. Το αποτέλεσμα ήταν αυτό που τόσο γλαφυρά περιγράφει η σύγχρονη φυσική ...
"Κάπως έτσι είναι η απόλυτη αγάπη" σχολίασε πικραμένη η γυναίκα μου. Και πράγματι εκείνο τον καιρό φαινόταν να είχε πέσει επιδημία απόλυτης αγάπης στον κόσμο. Όλοι προσπαθούσαν να βρούνε τον αντιεαυτό τους και να εξαφανιστούν.

Χρονικό απαγόρευσης ακραίων συναισθημάτων

Η πριγκίπισσα έπασχε από μια σπάνια ασθένεια: δεν έπρεπε ποτέ να γελάσει γιατί θα πέθαινε από καρδιακή προσβολή. Για τον λόγο αυτό ο Βασιλιάς διέταξε να σφαγιασθούν όλοι οι γελωτοποιοί της επικράτειας. (Αν και κατά την γνώμη μου θα έπρεπε να εκτελέσει τους γιατρούς που έβγαλαν αυτήν την ακατανόητη διάγνωση..) Μόνο έναν κράτησε ζωντανό: τον κωμικό της αυλής. Αλλά τον φύλαγε σε μπουντρούμι για να αποτρέψει οποιαδήποτε τυχαία συνάντηση με την κόρη του. Περιττό να πούμε ότι στο βασίλειο απαγορεύτηκαν εκείνη την περίοδο, συλλήβδην τα ανέκδοτα, τα σκωπτικά τραγούδια, οι φάρσες. Τα γέλια ήταν σχεδόν παράνομα. Ενώ οποιοσδήποτε αστείος κινδύνευε να συλληθφεί.
(Ακόμα και μεις που γράφουμε χρονικά, και είμαστε επιρρεπείς στο ελαφρύ και σκαμπρόζικο ύφος, προσέχαμε εκείνη την περίοδο να μην παρεισφρέει στην πρόζα μας τίποτε το χαριτωμένο. Με αποτέλεσμα τα γραπτά μας να μοιάζουν στο εξής με δοκίμια, να είναι ψυχρά, βαριά, δύσπετπα - και να χάνουμε τους, έτσι κι αλλιώς λίγους, αναγνώστες μας ).

Μια μέρα, παρά τα μέτρα ασφαλείας, ο γελωτοποιός και η πριγκίπισσα διεσταυρώθηκαν σε μια από τις δαιδαλώδεις στοές του παλατιού. Αυτό συνέβη κατά την μεταγωγή του πρώτου στην κεντρική αίθουσα δεξιώσεων όπου ο Βασιλιάς γλεντούσε (πάντα σιωπηλά και ήσυχα) με υψηλούς καλεσμένους από το εξωτερικό. Οι δυο νέοι - όπως γίνεται συνήθως σε αυτές τις περιπτώσεις- ερωτεύτηκαν κεραυνοβόλα. Από κείνη την στιγμή δεν έχαναν ευκαιρία να βλέπουν ο ένας τον άλλο. Πάντα με μυστικόπάθεια και προσοχή. Και το ερωτικό συναίσθημα μέσα τους γιγαντωνόταν υπό το βάρος της απαγορευτικής συνθήκης που σκέπαζε την σχέση τους.

Για να μην τα πολυλογώ, κάποια στιγμή ο γελωτοποιός εξομολογήθηκε στην κοπέλα του ότι συνέθεσε ένα κωμικό σονέτο με θέμα τον έρωτα. Αυτή τον πίεσε να της το απαγγείλει - γιατί δεν ήθελε να θεωρηθεί ότι κόβει την δημιουργική έμπνευση του αγαπημένου της. Αυτός πρόβαλε σοβαρές αντιρρήσεις - γνωρίζοντας το πρόβλημα υγείας της πριγκίπισσας. Μετά από πολύωρα παρακάλια και γκρίνια όμως, πείσθηκε να το ερμηνέψει ενώπιον της. Από τους πρώτους στίχους φάνηκε ότι το σονέτο είχε πολύ φαιδρό χαρακτήρα και η πριγκίπισσα που ήταν αμάθητη στην ευθυμία, ενθουσιάστηκε. Γρήγορα άρχισε να γελάει με σπασμούς, και πριν προλάβει να ακούσει το τέλος του ποιήματος, εξέπνευσε.

Όταν ο γελωτοποιός συνειδητοποίσε τι έκανε. Άρχισε να κλαίει με λυγμούς. Δεν είχε κλάψει ποτέ μέχρι τότε και - μέσα στην συντριβή του - έκανε την σκέψη ότι και το κλάμμα έχει μια ηδονιστική πλευρά. Πριν προλάβει να ολοκληρώσει τον συλλογισμό του, απεβίωσε. Έπασχε και αυτός από μια σπάνια ασθένεια: δεν έπρεπε να κλάψει ποτέ στην ζωή του, λόγω αδύναμης καρδιάς. Για αυτό και η μάνα του από μικρό τον προόριζε για γελωτοποιό και τον ανέθρεψε με ανέκδοτα και με γκριμάτσες.

Υπερβορεία

Είναι αλήθεια ότι περιπλανηθήκαμε πολύ στην Υπερβορεία. Χωρίς δουλειά, χωρίς σκοπό, χωρίς ευθύνες περπατήσαμε στους παγετώνες. Ζήσαμε σε μια απέραντη λευκή ημέρα. Πεινούσαμε, μας κυνήγησαν λύκοι, οι Λάπωνες σκάρωναν για μας σκωπτικά τραγούδια.

Μας ξέχασε όλος ο κόσμος. Ακόμα και η αγαπημένη μας παντρεύτηκε και έκανε παιδιά.

Γράψαμε εντούτοις τις περιπέτειες μας σε ένα βιβλίο. Κάποτε οι νέες γενιές ή οι εξωγήινοι (μη το γελάτε) θα διαβάσουν αυτό το βιβλίο, που τώρα είναι θαμμένο στα χιόνια. Και μέσα από τις αφηγήσεις του θα κατανοήσουν λίγο καλύτερα τον κόσμο...