Ονειρεύτηκα το σπαθί μου. Το είχα παρατήσει - πάνε δυο χρόνια. Πολλές φορές βέβαια, μέσα σε αυτό το διάστημα,  αναπαρήγαγα με την φαντασία μου μάχες που έγιναν και μάχες που δεν έγιναν ποτέ, άλλες φορές σκεφτόμουν τις ατέλειωτες ώρες τις εξάσκησης και πολύ συχνά νοσταλγούσα τον δάσκαλο μου.
Θώρακα, περικνημίδες, ασπίδα τα έδωσα όλα. Τώρα πορεύομαι στην ζωή χωρίς προφύλαξη. Ασπίδα μου είναι η κίνηση και η ταχύτητα πια, μιας και χωρίς τον αμυντικό εξοπλισμό κινούμαι πολύ πιο γρήγορα.
Μόνο το κράνος μου κράτησα. Πάνω του έγραφε ένα ξένο όνομα. Άραγε ήταν το όνομα του εχθρού μου ή του προστάτη αγγέλου μου;