Τετάρτη 21 Δεκεμβρίου 2011

Τρένα

Καπνοί αναθρώσκουν από τις καμινάδες της πόλης. Δεν είναι σπίτια, αλλά χιλιάδες τρένα, έτοιμα να ξεκινήσουν προς όλες τις κατευθύνσεις.

Σάββατο 3 Δεκεμβρίου 2011

Γέρος

Τα φύλλα του δάσους άσπρισαν. Ή μήπως μεσα στο μυαλό ενός γέρου όλα άσπρισαν; Το πρωινό μοίρασε πάχνη στα δέντρα - σαν να δίνει ελεημοσύνη...
Επιμένω: δεν βρισκόμουν σε χιονισμένο τοπίο, αλλά μέσα στο μυαλό ενός σοφού γέρου.



Κυριακή 27 Νοεμβρίου 2011

Άγνωστος

Ο άγνωστος που με κοίταζε και μου χαμογελούσε από μακριά, πλησίασε και με αγκάλιασε συγκινημένος. Ήταν ο καλύτερός μου φίλος, μου είπε, που νόμιζε ότι είχε πεθάνει και όλοι τον ξέχασαν...

Παρασκευή 11 Νοεμβρίου 2011

Τηλεσκόπιο

Έσπασα κατά λάθος το τηλεσκόπιο μου. Αντί να το επισκευάσω όμως,  αγόρασα αμέσως έναν μεγεθυντικό φακό. "Με αυτόν θα προσπαθήσω να βρω απαντήσεις στα ερωτήματα που με ταλανίζουν" σκέφτηκα. "Θα αντιστρέψω την συλλογιστική των πειραμάτων και των παρατηρήσεών μου. Αντί να μελετάω τα ουράνια φαινόμενα θα εξετάζω εκ του σύνεγγυς τα επίγεια. Θα κοιτάζω τους πόρους του δέρματος μου, τις πτυχές του πατώματος, τις μικρές ρωγμές των τοίχων, τους κόκκους της άμμου"...

Δυστυχώς το μόνο που έκανα ήταν να καίω - όλη μέρα - μυρμήγκια, συγκεντρώνοντας τις ηλιακές ακτίνες πάνω τους, καθώς αυτά κινούνταν σε συστοιχίες.

Και τότε κεραυνοβολήθηκα από ένα συμπέρασμα. Όπως εγώ χρησιμοποιούσα ως όπλο την διαθλαστική ιδιότητα του φακού μου και εξολόθρευα ανυποψίαστα πλάσματα, έτσι κάποιο ον ανώτερο από μένα,  συγκέντρωνε αόρατη ακτινοβολία πάνω μου και προκαλούσε ραγδαία φθορά στα κύτταρα μου: ο θάνατος με τον μεγενθυντικό του φακό τον χρόνο.

Γρήγορα έσπευσα να επισκευάσω το τηλεσκόπιο μου. Είναι πολύ καλύτερο, για ψυχολογικούς λόγους, να κοιτάμε τα άστρα.

Πέμπτη 10 Νοεμβρίου 2011

Προσήλωση

Έγινε σεισμός. Τα λόγια που είχαμε στο στόμα θρυμματίστηκαν. Ρίγη διαπέρασαν τα οστά: δονήσεις και παλμοί. Ωστόσο τα μάτια μείναν προσηλωμένα στα άστρα. Οι γήινοι σεισμοί δεν τα επηρεάζουν. Είναι καθυποταγμένα σε μια άλλη κοσμική παλίρροια. 

Ρυτίδωμα

Η μάσκα που φοράω ταίριαζε τόσο με την δικιά σου. Ήταν ένα ωραίο ζευγάρι μασκών. Και μεις βέβαια πίσω από αυτές ευτυχισμένοι. Ώσπου εμφανίστηκε αυτή η ρωγμή πάνω στην μάσκα σου... Αρχικά αναρωτήθηκα αν επρόκειτο για ρυτίδα. Θα ήταν περίεργο να γεράσεις πριν από μένα.
Η ρωγμή επεκτάθηκε και άλλο. Και σε λίγο καιρό η μάσκα σου άνοιξε σαν αυγουστιάτικο φρούτο που ήταν έτοιμο να σκάσει. Από μέσα αναδύθηκε ένα περίεργο λουλούδι - το πραγματικό σου πρόσωπο.

Τετάρτη 9 Νοεμβρίου 2011

Κομμάτια της ζωής

Κομμάτια της ζωής μου, πολλές φορές δεν έχω την διάθεση να σας συναρμολογήσω. Μένω τότε έκπληκτος μπροστά σας και αναρωτιέμαι. Είστε όνειρα, αναμνήσεις ή προαισθήσεις;

Πέμπτη 27 Οκτωβρίου 2011

Μετρονόμος

Ο βιολιστής πέθανε. Καρδιακή προσβολή την ώρα που μελετούσε μόνος στο δωμάτιο του. Κάναν μέρες να το ανακαλύψουν οι γείτονες. Ήτανε άλλωστε μονήρης και αντικοινωνικός. Όταν θορυβημένοι από την μπόχα σπάσαν την πόρτα και τον βρήκαν, το πτώμα του βρισκόταν σε στάδιο αποσύνθεσης. Στο  χέρι του κρατούσε σφιχτά το βιολί. Ενώ δίπλα του έστεκε όρθιο - σα μεταλλικό δέντρο που φύτρωσε από τον θάνατό του - ένα αναλόγιο.
Πάνω στο αναλόγιο, μπροστά από τις δυσανάγνωστες παρτιτούρες, ένας μετρονόμος συνέχιζε το ακριβές τικ τακ του, πιο αργά και πιο σιγανά τώρα, μετά από τόσες μέρες αδιάκοπης λειτουργίας, σαν σκύλος που κουνάει την ουρά μπροστά στο πεθαμένο αφεντικό του.

Τρίτη 25 Οκτωβρίου 2011

Μεγάλωσα

Μεγάλωσα, μα ο φανταστικός φίλος που είχα όταν ήμουν μικρός παρέμεινε παιδί. Ενώ προχωρούσαμε για χρόνια πλάι πλάι, μια μέρα ξέκοψε και μπήκε σε μια σπηλιά γεμάτη τεράστιους ιστούς αράχνης. Κόλησε εκεί. Σταμάτησε και η ηλικία του.
Δεν με θλίβει αυτό. Άλλωστε και γω θα εισέλθω κάποτε σε σκοτεινή σπηλιά και θα παύσει εκεί η ηλικία μου.
Άραγε ο άγνωστος που με επέλεξε ως φανταστικό φίλο, θα νιώσει κάποια συναισθηματική διακύμανση  για αυτήν την παύση; Εγώ για να το γράφω, μάλλον κάτι ένιωσα.

Ο "εαυτός" απαρτίζεται από μια στρατιά τυφλά μυρμήγκια, κάθε ένα από τα οποία, ενώ δεν βλέπει τα άλλα, διαισθάνεται την παρουσία και την ευεργετική τους επίδραση. 

Τρίτη 18 Οκτωβρίου 2011

Από μακριά

Από μακριά φαινόταν σαν δέντρο. Πλησιάζοντας μου φάνηκε πως είναι άνθρωπος. Και μάλιστα, κρίνοντας από την στάση του, έμοιαζε με έναν καλό μου φίλο. Όταν πλησίασα κι άλλο διαπίστωσα πως επρόκειτο για σκιάχτρο.

Δευτέρα 17 Οκτωβρίου 2011

Ψάρεμα

Τα χρυσόψαρα της λίμνης επιπλέουν άψυχα. Ένα παιδί κάνει ότι ψαρεύει. Ό,τι πιάνει το ξαναπετάει στο νερό.

Κυριακή 21 Αυγούστου 2011

Μουσική

Ο αέρας είναι η μουσική που προτιμούν τα δέντρα.

Σάββατο 13 Αυγούστου 2011

Αναμνήσεις

...Γελάω όταν θυμάμαι την εποχή που ήμουν λυπημένος. Άραγε στο μέλλον, όταν θα θυμάμαι αυτή την εποχή που είμαι χαρούμενος, θα γελάω πάλι;

Σάββατο 23 Ιουλίου 2011

Δήμιος

Καθώς έβαζα το κεφάλι στην γκιλοτίνα, συντελέστηκε ένα θαύμα. Η ψυχή μου βγήκε από το σώμα μου και μεταφέρθηκε στο σώμα του δήμιου. Λογικά και η ψυχή του δήμιου μεταφέρθηκε αυτομάτως στο δικό μου σώμα. Δεν πρόλαβα όμως να το εξακριβώσω γιατί η κοφτερή λεπίδα έπεσε με φόρα στο πρώην κεφάλι μου.

Μη μπορώντας να συγκρατήσω την χαρά μου για αυτήν την αδιανόητη μεταστροφή της μοίρας, κατρακύλησα αλαλάζοντας από το ικρίωμα και έτρεξα σε μια παρακείμενη ταβέρνα για να μεθύσω. Έπρεπε να γιορτάσω την σωτηρία μου, που ήταν αυτομάτως και μια δεύτερη ευκαιρία στη ζωή. Όχι μόνο δεν είχα πεθάνει – όπως προέβλεπε η καταδίκη μου αλλά θα άρχιζα και μια καινούργια ζωή χωρίς τα βάρη των λαθών του παρελθόντος. Ήταν η δεύτερη ευκαιρία μου.


Ο αρχικός ενθουσιασμός μου δεν κράτησε πολύ. Η οικογενειακή κατάσταση στο σπίτι του δήμιου ήταν αφόρητη. Μια κακάσχημη και στριμμένη γυναίκα, εφτά κλαψιάρικα και σκανδαλιάρικα παιδιά δεν με άφηναν να ησυχάσω ποτέ. Για να αντέξω το κλίμα άρχισα να πίνω πολύ, κάτι που έκανε και ο ίδιος ο δήμιος από ότι κατάλαβα, πριν αλλάξουμε σώματα. Γύριζα σπίτι αργά και έδερνα την γυναίκα μου. Όπως επίσης έκανε ο προκάτοχός μου. Σιγά σιγά άρχισα να βουλιάζω σε έναν τρόπο ζωής που με ρουφούσε και θαρρείς δεν με άφηνε να ξεφύγω. Συνέχισα όλες τις παλιές συνήθειες του Δήμιου. Κράτησα τους ίδιους φίλους, τις ίδιες συναναστροφές, τα ίδια στέκια, έτρωγα τα ίδια φαγητά, έκανα τις αυτές χειρονομίες. Απλά δεν μπορούσα να ξεφύγω. Θεωρούσα ότι, αφού η Μοίρα μου έδωσε την δεύτερη ευκαιρία μέσα από αυτό το σώμα, δεν μπορούσα να προδώσω την επιλογή της με τίποτα. Έπρεπε να κάτσω εδώ.

Το χειρότερο βέβαια ήταν η δουλειά. Δεν μου άρεζε καθόλου, αν και φυσικά την συνέχισα. Για να την αντέξω έπινα ακόμα πιο πολύ. Απέκτησα και μια εμμονή. Κάθε φορά που αφαιρούσα τη ζωή κάποιου εγκληματία περίμενα ότι την τελευταία στιγμή η ψυχές μας θα βγουν από το σώμα μας και ότι θα βρεθώ αναπάντεχα στην θέση του – όπως συνέβη άλλωστε και στην περίπτωσή της σωτηρίας μου. Αυτό με έκανε να αγαπώ ακόμα περισσότερο την μίζερη ζωή μου και να κολλάω σαν βδέλλα πάνω της.


Τα χρόνια πέρασαν. Γέρασα και συνταξιοδοτήθηκα. Τώρα γράφω τα απομνημονεύματά μου και είμαι σίγουρος ότι πολλοί θα αμφισβητήσουν την εγκυρότητά τους. Οι φόβοι μου για μια δεύτερη μετοίκηση ψυχής δεν επαληθεύθηκαν ποτέ. Αλλά ζω ακόμη μαζί τους. Τώρα φοβάμαι ότι αν πατήσω κατά λάθος ένα μυρμήγκι ή αν ξεριζώσω ένα λουλούδι – κλάσματα δευτερολέπτου πριν την μοιραία πράξη – η ψυχή μου θα εκτοξευτεί από το σώμα μου και θα μεταφερθεί σε αυτά...

Πέμπτη 21 Ιουλίου 2011

Μαριονέτες

Ένας υποψιασμένος διαβάτης συχνά κοντοστέκεται στην πόλη μας και παρατηρεί τους ανθρώπους. Μένει τότε έκθαμβος από τις περίεργες, σχεδόν ακροβατικές κινήσεις μας και άλλοτε εκπλήσσεται από τα σπασμωδικά μας βήματα, τα αναπάντεχα τινάγματα, τις κοφτές χειρονομίες.
Σίγουρα δεν μπορεί να δει τα αόρατα νήματα με τα οποία είναι δεμένα τα άκρα των σωμάτων μας και που εκτείνονται προς τον ουρανό. Και ακόμα δεν μπορεί να φανταστεί ότι τον ρόλο του μαριονετίστα στο αχανές αυτό κουκλοθέατρο τον παίζει ο άνεμος.

Δευτέρα 18 Ιουλίου 2011

Ταττουάζ

Οι αρρώστιες είναι ταττουάζ που χαράσει ο χρόνος μες στο κορμί μας

Τριζόνια

Οι πράξεις και οι εμπειρίες μας είναι ξερά κελύφη τριζονιών. Αφημένα κάτω νεκρά. Αποτελούν παρόλα αυτά πολύ καλό λίπασμα για την γη της φαντασίας στην οποία ζούμε.

Όταν πέθανε

Όταν πέθανε αυτός ο άνθρωπος ήταν σα να κάηκε ένα λεξικό.

Κυριακή 29 Μαΐου 2011

Παλιός πόνος

Επισκέφτηκα το μέρος που είχα πονέσει παλιότερα. Έσκυψα κάτω να δω σημάδια πάλης, αίμα, σχισμένα ρούχα. Δεν υπήρχε τίποτα πια. Ενώ ο ορίζοντας ήταν γεμάτος χαρταετούς...

Σάββατο 19 Φεβρουαρίου 2011

Έχασα την σκιά μου

Κάποια περίεργα γεγονότα με βάλαν σε σκέψεις τελευταία.


Πρώτον έχασα την σκιά μου. Αυτό δυο πράγματα μπορεί να σημαίνει. Ή ότι από παντού με πυρπολεί το φως – από όλες τις πλευρές ισομερώς ή ότι το σώμα μου είναι διάφανο και οι ακτίνες του ηλίου το διαπερνούν. Τείνω προς την δεύτερη εξήγηση. Διότι το πρώτο είναι πρακτικά αδύνατον και μοιάζει πιο πολύ με παραδοξολογία. Το δεύτερο αν και ακούγεται κάπως υπερβολικό, έχει μια βάση. Το χει πει ένας ποιητής: η έντονη θλίψη αποϋλοποιεί το σώμα. Δεν έχω λόγους να μην το πιστεύω. Παρόλα αυτά εδώ συμβαίνει το εξής περίεργο: δεν ήμουν λυπημένος όταν συνέβη το ανεκδιήγητο περιστατικό. Καθόλου μάλιστα. Στην πραγματικότητα έπλεα σε πελάγη ευτυχίας καθώς πριν λίγο καιρό είχα παντρευτεί τη γυναίκα που λατρεύω, ενώ σύντομα θα έπαιρνα και προαγωγή στη δουλειά μου. Που είναι λοιπόν η θλίψη;...


Σα να μην έφτανε αυτό, ξυπνάω μια μέρα και πάω στο μπάνιο να πλυθώ. Κοιτάζω στο καθρέφτη και έντρομος διαπιστώνω ότι τι είδωλο μου απουσιάζει! Στην αντανάκλαση του βλέπω μόνο το άδειο δωμάτιο. Αυτό ως γνωστόν συμβαίνει στους Βρικόλακες. Αλλά σας διαβεβαιώνω δεν έχω καμία σχέση με τα νυκτόβια και αιμοδιψή πλάσματα.


Η γυναίκα μου, που είναι χημικός, με καθησύχασε και μου υποσχέθηκε ότι όλα αυτά δεν πρόκειται να επηρεάσουν την σχέση μας. Κατά την γνώμη της,το σώμα μου, υπό την επίδραση κάποιας περίεργης διαταραχής, λειτουργούσε ως φυσικός ανακλαστήρας φωτός. Με ρώτησε πότε εκτέθηκα τελευταία φορά σε ραδιενέργεια. Της είπα, από όσο θυμάμαι ποτέ. Και άλλαξε αμέσως θέμα ρωτώντας που θα ήθελα να πάμε διακοπές φέτος.


Μετά από όλα αυτά δεν είναι να απορεί κανείς που μια μέρα σηκώθηκα και ήμουν αόρατος. Η γυναίκα μου υποδέχτηκε με παράλογο ενθουσιασμό αυτήν την εξέλιξη. Και γρήγορα κατάλαβα γιατί. Η αορατότητα μου την εξυπηρετούσε στις φαντασιώσεις της, κατά την διάρκεια των σεξουαλικών μας επαφών. Μπορούσε να φαντάζεται ότι είμαι ο οποιοσδήποτε, μιας και δεν με έβλεπε μπροστά της. “Μήπως είναι ώρα να πάω σε κανέναν γιατρό;” τη ρωτούσα. “Όχι! Σε προτιμώ έτσι!” έλεγε αυτή μισοαστεία μισοσοβαρά. Και όταν ένιωθε (από την βαριά σιωπή μου) ότι υπέφερα και φοβόμουν “Μην ανησυχείς! Σε λίγο καιρό θα σου περάσει και θα γίνεις πάλι ορατός! Δες και την αστεία του πλευρά. Και προσπάθησε να το απολαύσεις. Σκέψου πόσα πράγματα μπορείς να κάνεις εκμεταλλευόμενος την αορατότητα σου. Γιατί δεν ληστεύεις καμιά τράπεζα για παράδειγμα;”


Για αυτό το παντρεύτηκα αυτό το κορίτσι! Είχε πάντα καταπληκτικές ιδέες. Αλλά και γω ήμουν καλός στον αυτοσχεδιασμό. Η αορατότητα θα μπορούσε να μου χρησιμεύσει και σε άλλες δραστηριότητες. Για παράδειγμα ως τέλειο κάλυμμα για να επιδοθώ σε κάθε είδος λαγνουργία και σεξουαλική ασυδοσία. Μπανιστήρι, χουφτώματα και βιασμοί, μπορούσαν να μπουν στο καθημερινό μου ρεπερτόριο. Αφού μιλάμε για φαντασιώσεις λοιπόν, ωραία! Γιατί να μην πραγματοποιήσω και γω τις δικές μου;


Έτσι γεμάτος προσδοκίες και χωρίς καμία ενοχή ξεκίνησα να εφαρμόσω το σχέδιο μου. Εκεί όμως συντελέστηκε και η κορύφωση του προσωπικού μου δράματος. Καθώς άπλωσα το χέρι να ανοίξω την πόρτα, το χέρι μου δε σταμάτησε σε κάποιο υλικό εμπόδιο και γλίστρησε έξω, διαπερνώντας την ξύλινη επιφάνεια σαν, αυτή, να ήτανε ομίχλη. Έκανα το ίδιο με το κεφάλι μου και με το υπόλοιπο σώμα. Βγήκα έξω χωρίς να ανοίξω την πόρτα. Το σώμα μου λοιπόν δεν είχε πλέον υλική υπόσταση. Δεν μπορούσα να πιάνω αντικείμενα, να αγγίζω, να χαϊδεύω. Μπορούσα όμως να περνάω, σα φάντασμα, μέσα από τους τοίχους. Έτρεξα, θορυβημένος να το πω στην γυναίκα μου. Και τότε ήρθε το δεύτερο σοκ της ημέρας. Μιλούσα, αλλά η γυναίκα μου δε με άκουγε. Μαζί με την υλική μου υπόσταση είχα χάσει και την φωνή μου! Όσο και αν ούρλιαξα, απελπισμένος, δίπλα στο αυτί της, δεν είχα κανένα αποτέλεσμα...


Τώρα κάθομαι σαν παροπλισμένο φάντασμα στο ίδιο μου το σπίτι. Ακούω, βλέπω και σκέφτομαι. Αυτές οι λειτουργίες μου απομείνανε. Αυτή είναι τώρα η ύπαρξη μου. Δεν μπορώ να επικοινωνήσω με την γυναίκα μου, η οποία μη μπορώντας να καταλάβει τι μου συνέβη και εξαφανίστηκα ξαφνικά, έχει ήδη βρει συναισθηματική και ερωτική συντροφιά σε έναν κοινό μας γνωστό. Δεν αντέχω να τους κοιτάω, αλλά φοβάμαι να βγω έξω – και που να πάω; Τρέμω στην ιδέα ότι ακόμα και ένα απαλό αεράκι μπορεί να σκορπίσει αυτό το λίγο που είμαι...

Απεντόμωση

Η βιβλιοθήκη μας έμεινε κλειστή για μια βδομάδα. Ο λόγος; Απεντόμωση. Είναι κάτι που γίνεται κάθε χρόνο τέτοια εποχή και αναγκαστικά αναστέλλει την λειτουργία της για κάποιο διάστημα.

Όταν ξαναάνοιξε τα βιβλία έμοιαζαν πεντακάθαρα. Ούτε ίχνος εντόμου! Η απολύμανση ήταν λοιπόν άψογη, το συνεργείο έκανε πολύ καλή δουλειά…

Τι καλά να μπορούσε να γίνει το ίδιο και στο μυαλό μας! Και με ετήσια απεντόμωση να εξολοθρεύαμε ενοχλητικά έντομα αναμνήσεων, πίκρας και ματαιωμένων ονείρων.

Δευτέρα 17 Ιανουαρίου 2011

Ψίθυροι

Ξαφνικά ο δρόμος γέμισε ψιθύρους. Ήταν φθινοπωρινά φύλλα που έπεφταν..

Κυριακή 2 Ιανουαρίου 2011

Μπαούλο

Η μικρή σκάλα οδηγούσε σε χαμηλή σοφίτα. Εκεί όμως υπήρχε ένα μπαούλο, βαθύ σαν πηγάδι.

Χαραμάδα

Μια χαραμάδα φωτός γίνεται εύκολα αντιληπτή σε θεοσκότεινη νύχτα. Μια χαραμάδα σκότους σε ολόλαμπρη μέρα όχι. Εκτός αν έχεις όραση φιδιού.